In een van de gites zit een stel. Hij is leraar, zij beeldhouwster en loopt in kleurrijke gewaden. Ze lopen te pas en te onpas bij ons naar binnen voor een praatje. Ze vangen geen signalen op dat we er klaar mee zijn. Ook 's avonds om 23.00 uur loopt hij rustig binnen en begint een praatje. Dan vertellen ze dat ze een grote verrassing hebben. Ze hebben bedacht dat het zo ontzettend leuk zou zijn om beeldhouwcursussen bij ons te gaan geven. Stenen genoeg, ruimte genoeg en wat extra omzet: wat willen we nog meer. Ik ben niet zo van de beeldhouwcursussen. Althans, niet bij ons. Maar ze zijn laaiend enthousiast en hebben alles al op papier staan. Bij iedere 'maar' van ons, hebben ze een weerwoord. Het wordt een groot succes. Want -en hier schuilt een diepere gedachten achter- het is niet zo maar beeldhouwen. Je communiceert met de stenen. Ik denk dat ik het niet goed hoor. 'Wat bedoel je daarmee?' 'Je praat met de stenen en komt zo tot een samenwerking met de steen en daar komt iets moois uit'.
We kunnen ons lachen bijna niet inhouden. En zeggen er eens over na te denken en er later op terug te komen.
Een gepensioneerd stel heeft besloten vrienden met ons te worden. Ze zijn niet onaardig maar hebben alle tijd van de wereld en wij niet. We worden steeds vindingrijker als we ergens heen willen lopen zonder lastig gevallen te worden. Vooral de vrouw is een doordrammertje en ze heeft het er maar over dat haar man zo goed kan koken. Op een dag durft ze het aan. 'Ik heb een goed idee. Jullie organiseren table d'hotes en dan kookt mijn man. Een lekkere bamihap. Ik bedank voor het aanbod. Ik leg haar voorzichtig uit dat ik zelf, op mijn manier, kook voor de gasten. Bami zal ik zeker niet maken in Frankrijk, maar goed. Ze blijft zo doordrammen dat we afspreken dat hij een keer voor ons zelf mag koken. Zo zitten we op onze 'vrije avond', -zo zien we iedere niet table d'hotes avond- met deze pensionado's aan de bami. Na afloop krijg ik zijn speciale bamikruiden: BAMIE staat er op de doos geschreven.
Er komt een familie die kleurgevoelig is. Ze zijn er van overtuigd dat ieder mens bepaalde kleuren om zich heen moet hebben. De man is herstellende van een burnout. 'Hij had te weinig groen tot zich genomen' legt zijn vrouw uit. Ik knik begrijpend. Nu werkt hij in een ziekenhuis, daar is veel groen. Het gaat een stuk beter met hem.
Ineens staat er een gast in de keuken. 'Mijnheer, dit is prive' roep ik. Hij kijkt me aan met een wazige blik. 'Bogen, ik hou van bogen' en hij wijst naar de bogen tussen de woon- en kookkeuken en de woonkamer. 'Bogen zijn zo mooi, ze zijn magisch. En ze trekken me aan'. Ik knik weer begrijpend en duw hem de keuken uit.
Een vrouw valt Ted iedere morgen lastig als hij op weg is naar het zwembad. 'Ik wil graag zwemmen voordat het zwembad open gaat'. 'Dat kan niet' zegt Ted, 'want dan kan ik niet stofzuigen.' 'Maar' zegt ze, ' ik ben gewend naakt te zwemmen en dat kan overdag niet. Ik zal je niet in de weg zitten.' En ze buigt voorover en laat haar borsten uit haar hemdje rollen.
Ezel Olle heeft een hoefontsteking en moet binnen op stal blijven, bij voorkeur op houtkrullen. Ids en Boet, de broers die bij ons werken, rijden om beurten, met een dochter van een van onze gasten, naar de houtzagerij om krullen te halen. Iedere keer met een ander meisje maar ook wel eens met het meisje waar broerlief de vorige dag mee is weg geweest. Op de een of andere manier is het ophalen van houtkrullen een tijdrovende bezigheid.